به طور کلی، آجرهای پرآلومینا نباید در کوره با اتمسفر قلیایی استفاده شوند. زیرا محیط قلیایی و اسیدی نیز دارای کلر هستند و به صورت گرادیان به لایه‌های عمیق آجرهای پرآلومینا نفوذ می‌کنند که باعث فروپاشی آجر نسوز می‌شود.
آجر آلومینیومی بالا پس از فرسایش جو قلیایی، ترک‌های افقی ایجاد می‌کند. فرسایش از خاکستری سوخت، گازهای سوزان و اجزای قلیایی موجود در سایر محصولات تشکیل شده است. این اجزا با فاز شیشه و سنگ مولایت موجود در آجر آلومینیومی بالا واکنش می‌دهند.
آجرهای آلومینیومی بالا که قلیایی خورده شده‌اند، روی سطح ظاهر می‌شوند. ترکیبات گازی سوزان همچنین نیترات لور ایجاد می‌کنند و در شکاف آجرهای آلومینیومی بالا رسوب می‌کنند. واکنش یخچال‌های طبیعی تولید شده، فاز جدید پیچیده‌ای را تشکیل می‌دهد. هنگامی که نیتریل‌های خوش شانس بدون آب با واگرا تولید شده در تماس باشند، واکنش ضد تبخیر رخ می‌دهد و باعث ترک خوردن یا افتادن آجر آلومینیومی بالا می‌شود. علاوه بر این، خوردگی حرارتی نیز برای خوردگی آجر نسوز بسیار جدی است. به دلیل فرسایش کوارتز فنگ، اسکای‌واین و سیلیس کریستال کوارتز. استفاده از کاشی‌های نسوز جدی‌تر از رشته فرنگی سرد خواهد بود.
آسیب دی اکسید سیلیکون به آجرها نیز بسیار جدی است. سیلیس در فاز مایع آجرهای آلومینیومی بالا حل می‌شود. نیترات خوش شانس ذوب و سنگ‌های سیلیکونی با نقطه ذوب پایین، مقدار زیادی فاز مایع تشکیل می‌دهند. هرچه مقدار سیلیس در آجر بیشتر باشد، مقدار فاز مایع بیشتر است. فازهای مایع بیش از حد، آجرهای آلومینیومی بالا را تغییر شکل می‌دهند. سیلیکون سیلیکون نیز به آجرها آسیب می‌رساند. از آنجا که سیلیس آزاد مصرف می‌شود، فاز مو لای شی فرسایش می‌یابد. پس از واکنش نیترات لیکل و سنگ مولایت می‌تواند باعث انبساط مخرب آجر آلومینیومی بالا شود.
آجرهای آلومینای بالا مقاومت بسیار خوبی در برابر دمای بالا و سایش دارند. آنها به طور گسترده در پوشش کوره‌های صنعتی مختلف مانند کوره‌های بلند، کوره‌های هوای گرم و کوره‌های دوار استفاده می‌شوند. با این حال، در کوره‌های صنعتی با جو قلیایی، استفاده از آجرهای آلومینای بالا محدود است.
خواص شیمیایی آجرهای پرآلومینا باعث می‌شود که در برابر اثرات محیط‌های اسیدی مقاوم باشند. با این حال، در یک محیط بسیار قلیایی، مانند کوره‌های سیمان یا کوره‌های شیشه، آجرهای پرآلومینا با اکسیدهای فلزات قلیایی واکنش نشان می‌دهند و باعث ترک خوردن و متلاشی شدن آجرها می‌شوند. واکنش بین آجرهای Al2O3 و اکسیدهای فلزات قلیایی معمولاً منجر به تشکیل ژل آلومینوسیلیکات قلیایی می‌شود که نقطه ذوب پایینی دارد و به راحتی می‌تواند از طریق ترک‌ها جریان یابد.
برای حل این مشکل، چندین استراتژی برای بهبود مقاومت آجرهای پرآلومینا در برابر محیط‌های قلیایی به کار گرفته شده است. یک راه حل، افزودن منیزیا یا اسپینل به آجرهای پرآلومینا است. منیزیا یا اسپینل با اکسیدهای فلز قلیایی واکنش داده و فازهای اسپینل پایدار تشکیل می‌دهند که می‌تواند مقاومت آجرهای Al2O3 را در برابر ترک خوردگی ناشی از واکنش قلیایی افزایش دهد. راه حل دیگر، اعمال یک پوشش محافظ روی سطح آجرهای پرآلومینا برای جلوگیری از تماس مستقیم با محیط قلیایی است.
به طور خلاصه، آجرهای پرآلومینیوم کاربرد محدودی در پوشش کوره‌های صنعتی در جو قلیایی دارند. برای افزایش مقاومت آجرهای Al2O3 در محیط‌های قلیایی، لازم است مواد معدنی یا پوشش‌های خاصی اضافه شود تا از واکنش‌های مضر با اکسیدهای فلزات قلیایی جلوگیری شود. انتخاب ماده مناسب برای پوشش کوره‌های صنعتی برای کاهش خطرات احتمالی و صرفه‌جویی در هزینه‌ها بسیار مهم است.
زمان ارسال: ۱۹ مه ۲۰۲۳
